Jak sądzą niektórzy uczeni, człowiek posiada samoistną umiejętność wyczuwania pola magnetycznego. Zdolność tę określono terminem magnetorecepcją.
Magnetorecepcja to zjawisko właściwe owadom, wędrownym ptakom jak również niektórym ssakom, przykładowo delfinom. Ułatwia ono trafienie osobnikom do lęgowisk. Istnieje prawdopodobieństwo, że pozwala ono też ludziom dobrze orientować się w terenie. Magnetorecepcja u ludzi wykształciła się prawdopodobnie wspólnie z procesem ewolucji i należy do najbardziej podstawowych zmysłów. Prezentowane zjawisko nie pozostało do tego czasu zatwierdzone naukowo, niemniej już od dawna znane były przesłanki, że może istotnie występować u homo sapiens. Przeprowadzono niemało eksperymentów w celu zatwierdzenia tej tezy, jednak jak dotąd, nie przyniosły one podstaw do dopuszczenia zagadnienia przez oficjalną naukę. Początkowe poszukiwania tego typu miały miejsce już w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku.
Ostatnimi czasy Amerykanin Joe Kirschvink podał do publicznej wiadomości, że istnieją pewne dowody na obecność magnetorecepcji u ludzi. Objął on eksperymentem 24 osoby i stąd wyciągnął wnioski końcowe. Eksperyment wykonał z wykorzystaniem tak zwanej klatki Faradaya, czyli metalowego ekranu który ochrania przed promieniowaniem. Uczestnikami badania byli głównie reprezentanci macierzystej uczelni Kirschvinka. On sam także brał udział w eksperymencie i wszedł do klatki Faradaya jako pierwszy. Pomiar wykonano na głębokości dwóch pięter pod ziemią. Ochotnicy byli doglądani elektrodami EEG. Każdy z nich,w trakcie 60 minutowej sesji, poddany został działaniu pola magnetycznego. Podczas pomiaru zapisano szczególną aktywność mózgu, którą uczony uważa za nieuzmysłowione czucie pola magnetycznego. Nad zatwierdzeniem lub odrzuceniem tezy Amerykanina pracują w tej chwili badacze z Nowej Zelandii i Japonii.